Het 2e bezoek aan Auschwitz/Birkenau

Nadat ik de poort ben uitgelopen, besluit ik een korte pauze te nemen, een beetje te drinken en dan in de auto naar Auschwitz/Birkenau. Pfff... wat is het heet, wat zou het in Birkenau heet zijn, daar is nauwelijks een schaduwplekje te vinden. Gelukkig kan ik goed tegen de warmte en men hoort mij zeker niet klagen. Voordeel van zo'n extreme hitte of extreme kou is dat je je een heel klein beetje kunt inleven hoe de gevangenen het ervaren hebben, dit hoorde ik later op de middag een gids tegen haar groep zeggen.
Bij het kamp aangekomen besluit ik als ik door de beruchte poort ben gelopen, rechts af te slaan. Veel is er niet meer te zien, nog een paar gereconstrueerde barakken en voor de rest alleen maar ruïnes, het enige wat er nog overeind staat, zijn de schoorstenen. Ik loop door de poort het kamp binnen, op een informatiebord staat te lezen dat ik nu het quarantaineblok  binnen loop. Mensen met tyfus en andere besmettelijke ziektes, werden hier gehuisvest.  Die barakken waren eigenlijk paardenstallen, maar er werden dus mensen in gehuisvest.

Quarantaineblock

Binnen in de barak

Op een ander bord staat te lezen, dat alle sloten in en rond het kamp, gegraven zijn door de gevangenen. En dat zijn nogal wat sloten, tussen iedere barak bevind zich een sloot en ook rondom het hele kamp. Allemaal met de schep gegraven onder de wakende ogen van de Kapo's en SS-ers.

Ik loop verder, er zijn niet veel mensen in deze afdeling van het kamp, en even later zou ik de enige nog zijn die in dit uitgestrekte gedeelte is. Tjonge, jonge zeg, wat is het een eind lopen voordat je aan het andere eind van zo'n "straat" bent. Maar na zo'n kleine 10 minuten, bevind ik mij aan het andere eind, naast het quarantaineblok bevindt zich het vrouwenkamp. Ik loop langs de vele ruïnes, links en rechts van mij, schoorstenen, funderingen, puinhopen en bij veel van die schoorstenen, zijn bloemen of kaarsjes gelegd.

 Na zo'n kleine 10 minuten lopen ben ik ook aan het eind van deze straat gekomen. En ik heb het eigenlijk wel gezien hier.. ik hoop dat ik niet het hele eind terug hoef te lopen, naast mij zie ik een hele brede pad, maar er zit uiteraard prikkeldraad tussen die pad en mij. Ik moet dus WEL dat hele eind terug lopen, dan kan ik het brede pad betreden en dezelfde afstand weer over dat pad terug lopen. En even krijg ik nu het gevoel van hoe het is om gevangen te zijn.  Ik een vogeltje op het prikkeldraad zitten. En onmiddellijk moet ik denken aan de mensen die hier gevangen hebben gezeten, die hebben destijds vast ook vogels in het kamp gezien, die hebben vast met afgunst naar zo'n beestje gekeken. Aangekomen aan het eind van de straat, nu links af, een andere poort door en over die brede pad terug lopen. Ik vraag mij af waar deze  pad voor dient, misschien wel voor de SS om spullen te vervoeren.

Een flinke wandeling

Ik weet het niet. Nog niet! Ook na 10 minuten lopen in de brandende zon, ben ik het begin van het pad aangekomen en een bord maakt duidelijk waar deze weg voor heeft gediend. Juist gearriveerde mensen, die niet geschikt waren om te werken, werden over deze weg naar de gaskamers geleid. Jeetje, nog een 'Weg des Doods."             

 Bejaarden, zieken, kinderen, moeders met baby's, allemaal werden ze over deze weg geleid en onmiddellijk na aankomst, vergast.

Ik verlaat dit gedeelte van het kamp en bevind mij nu weer onder de mensen. Ik wandel naar het andere "Weg des doods", ik ga even rusten en zoek een plekje in de spaarzame schaduw.

Er is een jeugdige delegatie uit Israël aangekomen. Ik had ze ook al in Auschwitz I gezien vanochtend. Sommige van die mensen dragen de Israëlische vlag, weer anderen gebruiken de vlag als een cape. Hier en daar worden bloemen neergelegd, versierd met een blauw/witte lint, de kleuren uit de vlag van Israël.

Aan het eind van de "Weg des Doods" zie ik de kinderen in een grote kring staan. Nieuwsgierig loop ik er naar toe, ben zo benieuwd wat ze aan het doen zijn. Meisjes, dragen iets voor... ik versta er niks van, het wordt allemaal in Hebreeuws voorgedragen. Eén meisje komt niet uit haar woorden, ze huilt, onder de indruk van wat ze hier heeft gezien. Tussen het huilen door, doet ze haar voordracht. Ik zie een meisje een ander meisje troosten, met de armen om elkaar heen, het meisje wordt getroost met woorden.

Tot slot van dit hele gebeuren zingen ze met hun allen het Israëlische volkslied, Hatikva.












Ik vervolg mijn voettocht naar de gaskamer, een andere gaskamer als die ik bij mijn eerste bezoek heb gezien. Van deze gaskamer is ook niet veel meer over. Ook hier zijn bloemen en kaarsjes neergelegd...

 Ik vervolg mijn weg, richting de andere gaskamer.... onvoorstelbaar dit. Ongelofelijk. Ja, ongelofelijk en ik moet denken aan wat Helena tegen Rudi Weiss in de Oekraïne zei toen ze getuige waren van een massa-executie: "Als wij dit later doorvertellen, zullen ze ons uitmaken voor leugenaar, want niemand die gelooft dat er iemand is die een ander dit aan kan doen.
Ik loop voorbij de as-kuil.... ik kijk weer naar beneden, inderdaad... rondom de kuil, vind je overal stukjes menselijk bot. Vreselijk. Nog een paar barakken bekijken, dan zit het einde van mijn bezoek er op. En ik loop door de poort, het kamp binnen.

Vandaag zijn er meer barakken open ter bezichtiging dan bij mijn vorige bezoek. Ik kom terecht in barak voor kinderen. Barak 16 A. Binnenin deze barak bevinden zich een aantal wandtekeningen.

 Die schilderijen..... het zal door de maker ervan zijn wens geweest zijn om op die manier zijn kindsheid door te brengen, i.p.v te eindigen in een vernietigingskamp.

Verderop staat de latrine, die is ook deze keer niet opengesteld. Wel is er een replica gemaakt van deze latrine.

Tot slot van weer een indrukwekkende bezoek aan beide kampen, loop ik naar de plek waarin de joodse kinderen van 2 t/m 16 gevangen gehouden werden en medische experimenten op uit werden gevoerd. De gedenkplaquette is nu versierd met een bloem en steentjes, vermoedelijk door de kinderen uit Israël.....

Hierbij ben ik aan het eind gekomen wat betreft mijn blog over Auschwitz I en Auschwitz II-Birkenau. Ik heb genoeg te vertellen zodra ik weer thuis ben. Iedereen ontzettend bedankt voor het volgen van mijn blog en de reacties die zijn achtergelaten.