Mijn 2e bezoek aan Auschwitz en Auschwitz Birkenau

Vandaag breng ik nogmaals een bezoek aan Auschwitz I en Auschwitz II-Birkenau. Deze keer zonder gids, want ik wil graag alle tijd nemen om ook alles goed te bekijken, te lezen en in mij op te nemen. Ik had niet verwacht dat het deze keer ook nog weer zo indrukwekkend zou zijn. Ik denk dat het niet uitmaakt hoe vaak je het kamp bezoekt, iedere bezoek is weer even indrukwekkend als de vorige keer. Werkelijk een onbehaaglijk gevoel bekruipt je, zodra je door de hoofdpoort loopt, met daarboven het opschrift geplaatst: "Arbeit macht Frei.

Ik besluit om iedere hoek van het kamp te bezichtigen, iedere barak en bijbehorende expositie in mij op te nemen, maar eigenlijk is dat onbegonnen werk, dan ben je meer als een dag onderweg. Maar goed, ik probeer het toch. Ik loop dezelfde route als mijn vorige bezoek, door de hoofdpoort en dan rechtsaf. Ik loop de barak binnen waarin de Belgische gevangenen hebben gezeten, deze barak had ik de vorige keer niet gezien, tenminste niet van binnen. Bij het naar binnengaan vraag ik mij af of er voor ieder land een expositie  gewijd is, maar dat kan ik mij nauwelijks voorstellen en bij nader onderzoek is ook gebleken dat dat niet het geval is. Na de Belgische expositie te hebben gezien, ga ik naar de volgende barak. Deze barak is niet te bezichtigen. Ik loop richting "Block 10" en "Block 11" en weer  bekruipt mij dat benauwde gevoel en ik vraag mij af of er meer mensen zijn die het kamp vaker hebben bezocht, ook dat aparte, benauwde gevoel hebben. "Block 11", ik loop er binnen en ik WEET wat mij te wachten staat en toch....... Bij het naar binnengaan krijg ik kippenvel, ik zucht en kuch een keer en vol ongeloof, vol ontzetting neem ik alle tijd om deze barak, deze gevangenis binnen een gevangenis te bezichtigen. Ik zie tekeningen/schilderijen van gevangenen die in deze barak hebben gezeten ( dat had ik bij mijn eerste bezoek niet gezien ).

Gevangene uit Block 11 wordt opgehaald om te worden geëxecuteerd

 Och, och, wat een ellende, wat een misère heeft zich hier afgespeeld. Die arme mensen, helden ook, in mijn ogen. Wat een bewondering, wat een respect heb ik voor deze mensen die hier en ook in andere kampen gevangen hebben gezeten.

Vrouwen, naakt wachtend om te worden geëxecuteerd

Wat ik mij vaak af vraag bij het zien van zulke taferelen of bij het lezen van boeken over mensen die deze executie's uitvoerden, iedere dag weer, dan vraag ik mij heel vaak af, als zo iemand thuis komt en zijn vrouw aan haar man vraagt: 'hoe was je dag?'  Dat die man daar dan ook eerlijk antwoord op geeft? En antwoordt: 'vandaag heb ik ongeveer 100 mensen gedood?'

Even goed slikken en weer verder gaan door Block 11, tjonge jonge... wat heb ik wat gemist bij mijn vorige bezoek. Ik zie nu formulieren waarvan ik het bestaan nooit heb afgeweten; een "Gutschein", goed voor 25 stokslagen. Je zult de bezitter maar zijn van zo'n "Gutschein." Het bleef meestal niet bij 25 stokslagen, vaak kreeg men het dubbele aantal. Ook zie ik een vitrine, een enorme vitrine gevuld met tandenborstels en scheerkwasten. 

Na de executie's worden de lichamen door andere gevangen naar de crematoria gebracht

Voor de zoveelste keer slaak ik een diepe zucht en ik vervolg mijn tocht door deze hel. Scheerkwasten, tandenborstels..... och och och, ik haal nog eens diep adem. Zoals ik heb gehoord en gelezen, moet er in dit kamp ook een enorme hoeveelheid speelgoed te zien zijn. Dat wil ik niet zien, dat gaat mij te  veel worden. Ik wil en kan het niet zien.

Hoofdschuddend loop ik verder...  Ik loop naar de volgende vitrine.... een "Gutschein?" Jawel, een Gutschein ter waarde van 25 stokslagen. Dat moet ik eens beter lezen. Och jeetje, een gevangene wordt verdacht van rebellie, 'beloond' met een Gutschein. 

'Gutschein' 25 stokslagen

Ik wist het; voor een gezellig dagje uit is een bezoek aan dit kamp niet aan te raden. Wel vind ik, dat een ieder die in de mogelijkheid is, dit eens zou moeten bezoeken. Het was mijn vurige wens, al van kinds af aan. Ik ben er nu 2 keer geweest en vandaag was zeker niet de laatste keer. 

Ik had al op internet gelezen dat de barak waarin de  Sinti en Roma verbleven, gesloten is voor publiek, dit ivm werkzaamheden aan de barak.  Dan gaan we die de volgende keer maar bezoeken.

Ik daal een trap af, ik weet waar we nu terecht komen.... de sta-cellen... cellen met een afmeting van 90cm x 90 cm.... och jee..... dit had ik de vorige keer helemaal niet gezien en ook niet gehoord van de gids. Ze zal het ongetwijfeld vermeld hebben: er worden 4 mensen tegelijk in zo'n sta-cel gestopt, met  4 mensen in één zo'n cel. En als je dan bedenkt dat diezelfde mensen overdag ook nog moesten werken, nee.... hard werken.... Pffff..... tjonge, jonge. Och, och wat is dit erg. Afschuwelijk!!! Ik klaag, en ik klaag best veel en dat mag..... nee, dat mag niet, niet als je weet en voelt wat zich hier heeft afgespeeld!!!

Ik loop maar gauw de trappen weer op, terug naar de uitgang van dit barak. Op de begane grond weer aangekomen, kijk in naar rechts, door de tralies.... een galg, zucht....... in deze barak is niks anders te zien als de dood. Ik loop het barak uit en ik loop een stukje verder... hey..... een barak waar Nederlanders gevangen hebben gezeten. Interessant! Ik loop er naar binnen. Ja, natuurlijk, direct bij het naar binnen gaan, een citaat van Anne Frank aan de muur. Anne's voorgevoelens zijn helaas wel uitgekomen, Anne stierf samen met haar zus Margot in kamp Bergen Belsen. Haar vader Otto Frank was de enige overlevende van de familie.

Uit het dagboek van Anne Frank

Zeer interessant de Nederlandse expositie in het barak. Ja, het meeste weet ik allemaal wel. Maar ik lees en bekijk alles, nu heb ik de kans. Het bombardement van Rotterdam, de februaristaking, het staat allemaal vermeld. De Nederlandse Volksunie, Winterhulp. Ja, het ziet er heel erg goed uit. Keurige expositie. Mijn oog valt nu op een groot aantal zuilen, met allemaal namen. Namen van alle geregistreerde Nederlandse kinderen die naar Auschwitz vervoerd zijn. Dus alleen naar Auschwitz, de andere kampen zijn nog niet eens meegerekend.

Slechts een klein gedeelte van de lijst met namen van kinderen

Tjonge indrukwekkend hoor... inderdaad, zoals bij de expositie stond beschreven: ieder mens heeft een naam, vandaar dat al deze namen  worden gepubliceerd. Ook is het mogelijk via een computer naar namen te zoeken van mensen die hier gevangen hebben gezeten of zijn gestorven.
Een barak met bijbehorende expositie bestaat van Polen, Frankrijk, Nederland, België, Rusland..... enz. enz.

Ik verlaat de Nederlandse barak en loop voorbij het "hospitaal" het kampziekenhuis. Als je daar terecht kwam, was je zo goed als dood. Veel mensen kwamen niet levend uit het hospitaal.

Hetzelfde benauwde gevoel bekruipt mij weer; ik loop richting de gaskamer/crematorium. Ik ga niet direct naar binnen... ik loop er eerst eens rond... Schuin achter de gaskamer bevindt zich een galg, die had ik bij mijn vorige bezoek ook niet gezien, de kampcommandant van Auschwitz, Rudolf Hoess is aan diezelfde galg na de oorlog opgehangen. 

Galg

Gaskamer

Ik loop nog eens een rondje om de gaskamer.... ongelofelijk toch... wat zich hier heeft afgespeeld. Ik zie het trapje, het trapje waarop de mensen afdalen om de gaskamer binnen te gaan.

Bij het naar binnen gaan, krijgen deze mensen te horen dat ze voor desinfectie en voor een douche naar binnen worden gebracht. Het wordt hun op het hart gedrukt, goed te onthouden op welke kapstoknummer ze hun kleren hangen, zodat ze na de desinfectie hun eigen kleren weer terug kunnen vinden. Tot de allerlaatste seconde toe, worden deze mensen in de waan gelaten.... tot het allerlaatste moment, om maar geen onrust binnen in het kamp te krijgen...... zodra deze mensen zijn uitgekleed, worden ze door een Kapo en een SS-soldaat begeleid naar de gaskamer. Dmv een gat in het plafond worden de Zyclon B-kristallen naar binnen gegooid, in combinatie met zuurstof en een bepaalde temperatuur veranderen deze kristallen in gas, in een dodelijk gas. Normaliter werd deze methode op ratten uitgevoerd. Wat een gruwel, wat een ellende... ik probeer mij voor te stellen hoe het er aan toe gaat tijdens zo'n vergassing. In boeken van SS-ers heb ik gelezen dat de vrouwen hun kinderen tegen hun borst aandrukten, in de hoop dat hun kinderen het overleefden. Dat mensen elkaar de ogen uitkrabden, elkaar de haren uit het hoofd trokken enz. Sommige van die kinderen overleefden ook de gaskamer, maar niet overleefden niet het genadeschot van de SS als de gaskamer werd leeg gehaald. Later namen de Duitsers niet eens de moeite om deze kinderen via een nekschot uit hun lijden te verlossen en werden deze kinderen levend verbrand in de ovens van Auschwitz. Ik heb nog eens geprobeerd een foto te nemen.... en het is gelukt... ik heb een foto kunnen maken van de krassen in de muur van de gaskamer. Krassen van mensen die naar binnen werden geleid, met de belofte dat het een desinfectie betrof.... en dan worden de kristallen naar binnen geworpen en gaat de vergassing plaatsvinden.....

Krassen van in doodsangst verkerende mensen